از جور یار

             

ای دل مباش غمگین از جور یار و دلبر

یک پی ز جام خوردم از دست ان ستمگر

من را فریب چشمش خون دلی فتادست

دیگر توان من نیست باشم چنان قلندر

در وصف دلربایش مصراع و بیت خارا

خون دلی خورم من ساقی بیا و بنگر

در وصف جعد و مویش این بس حسود گفتا

دیدم فرشته ای را بوی بهشت و عنبر

در خواب ناز دیدم پایان بشد جدایی

ای کاش این سیاهی پایان رسد برادر

شوریده از فراقش خاموش لب چو ماندی

ماه شب وصالت تعبیر شد مزن پر

یاد یار

                  

زلف تو باشد به میان نام تو باشد به زبان

                                         در ثمین و گوهری بریزد از شهد و دهان

بوی تو امد به مشام چهره تو باز شد است

                                            سینه شرحه مرا شرح نما ماه عیان

مرده منم روح بدم بر تن این خسته تنی

                                              باده بیار و جان بگیر تا برسم چرخ زنان

دلبر و دلرباییت ای که شده زبان زدی

                           روی به ما چون بکنی مرغ  هوا و سحران

خسته منم بس که شدم عاشق پیمانه و می

                                     هیچ نخواهم دگری یاغم و ناز دگران

شاعر شوریده منم ای همگان گوش کنید

                                        عاشقی و شکستنی بهر دل خسته تنان

زلف دوست

هر که شدست در طلب زلف یار

ای صنما باده و چنگی بیار

یار اگر در دل ما خانه داشت

این دل من گو که چرا بود زار  

 مست شدم باده و جامت کجاست

ساغر و پیمانه و ساقی کنار

در شب هجرت بزدم پی ز می

شد به دلم خانه دوزخ که نار

از عطش عشق تو ای یار من

کشت مرا این دل بی تاب و خار

شاعر شوریده دلش چون شکست

ای بت من چنگ به تاری گذار