یاد یار

 

هرکه شده است طالب دیدار یار

پی زند از می که شود او خمار

تا که بدیدی سر و صورت عزیز

دل مده و مست مشو بی گدار

هر که شده است عاشق و مست صنم

هر طرفی مست و خراب اه و زار

می کشد و می برد و می زند

وصل و لقایش به خدا می سپار

در شب و روز گشت مدام این دلم

در هوس صورت ان گلعذار

پرده ز رخ بر نگشاید حبیب

کی شود آید به دلم ان عیار

دیده من گشت به خون روز و شب

وعده به من داده ای تو بی شمار

وصف گل روی تو از هر زبان

تا که شنیدم شده ام بی قرار

بر دهنم ذکر و صدا جز تو نیست

ساغر و ساقی شده اند دل فگار

رقص کنان در طلبت جرعه نوش

مست و خراب گشته ام از کار و زار

وصل تو را گو چه کسی می برد؟!

هر که کند در راه او جان نثار

کاش بیایی و غم دل بری

پاک کنی بر دل من این غبار

راه زن این دل من گشته ای

دزد دل و چشم و حواس ای عیار

نیست دگر جای تو ای عاشقا

راه و مسیر کج بکن از ان دیار

قلب و دلم چون که شکستی عزیز

اسم مرا شاعر شوریده دار

یاد یار

                  

زلف تو باشد به میان نام تو باشد به زبان

                                         در ثمین و گوهری بریزد از شهد و دهان

بوی تو امد به مشام چهره تو باز شد است

                                            سینه شرحه مرا شرح نما ماه عیان

مرده منم روح بدم بر تن این خسته تنی

                                              باده بیار و جان بگیر تا برسم چرخ زنان

دلبر و دلرباییت ای که شده زبان زدی

                           روی به ما چون بکنی مرغ  هوا و سحران

خسته منم بس که شدم عاشق پیمانه و می

                                     هیچ نخواهم دگری یاغم و ناز دگران

شاعر شوریده منم ای همگان گوش کنید

                                        عاشقی و شکستنی بهر دل خسته تنان