یار

 

دلبر من تو یار من ای مه و ای نگار من

ای تو و چین ابروان گشته مدام کار من

در هوسم که باده را در ره تو بنوشمی

می شکنم غرور خود ساغر تو کنار من

ای مه و ای جلال من ای بت و ای سرای من

می کُشی و تو می بری این دل بی قرار من

سوز نی از جدایی است یا که ز هجر یار من

ای دل پر فغان من می رسد این بهار من

ای دل شوریده چرا جام و سبو می شکنی

در شب و دوری و فغان یاد نما ز یار من

گو تو دعا برای یار مست شو از صدای من

سجده نما و گریه کن تا برسی به دار* من          دار:  سرزمین