هر که شدست در طلب زلف یار

ای صنما باده و چنگی بیار

یار اگر در دل ما خانه داشت

این دل من گو که چرا بود زار  

 مست شدم باده و جامت کجاست

ساغر و پیمانه و ساقی کنار

در شب هجرت بزدم پی ز می

شد به دلم خانه دوزخ که نار

از عطش عشق تو ای یار من

کشت مرا این دل بی تاب و خار

شاعر شوریده دلش چون شکست

ای بت من چنگ به تاری گذار