شعر سازمان ملل مردان!!

سلام به همه دوستان گرامی!!!

امروز شعری را نوشتیم از برای سازمان ملل متحد مردان!!(انتی فمینیستها)

((بنی ادم اعضای یکدیگرند))         
که زنها از این قاعده دورترند!!!

چو مردی بشد زن ذلیل و حقیر
بباید خروشید و غرید چو شیر

تو کز حسّ مردی نداری نشان
زنی, پوستی و روکشت استخوان

ببینید که نسوان به دنبال شوی
که مردان پی کار و میدان و گوی

جوانان مرد و غیور و زرنگ
به وقت تاهل خروشند ز ننگ

الهی به مردان این روزگار
بکن جمع زی ذی اییان بر کنار

به مردان سخت و سبیلان کلفت
به انان که زی ذی نباشندُ مفت

به انان که با یک نگاه می کشند
به یک غرش چشمشان نا خوشند

عجب افتخار و عجب هیبتی
که پشت سر شان چه ها غیبتی

اگر کلّ نسوان به هم جمع شوند
نتانند که یک موی مردان شوند

تو شوریده شاعر چه چیز اخری
ندانم چه چیزی ولی ماهری

منتظر نظرهای خوبتان هستم

موفق باشید......شوریده

وقتی داشتم شعرم رو برا مامانم می خوندم! اون هم بهم گفت که:

((بنی ادم اعضای یکدیگرند))

زن و اژدها هر دو یک گوهرند!!

من حسابی به مامانم خندیدم و بهم گفت پدر سوخته نگفتم بخندی که!!

ما هم چون همیشه جواب تو استین داریم گفتیم 

مامانم :

از دست که نالیم که از ماست که برماست! 

ارزو

سلام به همه خوانندگان وبلاگ خودم

اینبار هم یک شعر دیگه از بانو پروین اعتصامیخیلی به شعرای این شاعر علاقه دارم

این هم یکی دیگه از شعراش هست!!!!!

ای خوش از تن کوچ کردن، خانه در جان داشتن

روی مانند پری از خلق پنهان داشتن

همچو عیسی بی پر و بی بال بر گردون شدن

همچو ابراهیم در آتش گلستان داشتن

کشتی صبر اندرین دریا افکندن چو نوح

دیده و دل فارغ از آشوب طوفان داشتن

در هجوم ترکتازان و کمانداران عشق

سینه‌ای آماده بهر تیرباران داشتن

روشنی دادن دل تاریک را با نور علم

در دل شب، پرتو خورشید رخشان داشتن

همچو پاکان، گنج در کنج قناعت یافتن

مور قانع بودن و ملک سلیمان داشتن

قافله عشق

سلام به همگی و ارزوی سربلندی برای همه دوستان در سال جدید

این شعر رو تقدیم می کنم به شهدای کربلا والا اینکه چطور شد این شعر رو بگیم قصه اش طولانی هست ....این شعر رو روز میلاد پیامبر اعظم(ص)سرودم و تقدیم به سالار شهیدان می نمایم....

جامانده از این قافله هفتاد و دو سردار                    هفتاد و دو عیسی به صلیب اند سر دار

هفتاد و دو خورشید و یا لاله به گلزار                     هفتاد و دو پروانه که سوزند در این دار

                                         مُثـــــله بشــــــود یکر هفتـــــاد و دو اختر

                                         یک سو که حسین است و ابوالفضل دلاور

یک سو بنگر ساقی لب تشنه علمدار                  کاب از لب عطشان ابوالفضل گرفتار

جانم به فــــدای لب ســـاقــــی وفادار                 شرمنده شد از خشکی لبهای سپه دار

                                      در دشت بلا خفته دو عطر مُشکی و عنبر

                                     یک ســـو که حسین است و ابوالفضل دلاور

از قامت عباس به پا گشته قیامت                    هم عالِم و هم زاهد و حامـــی ولایت

در وصف تو ای شیر خدا قبله حاجت               مبهوت و گرفتـــار شده ام محـــو وفاویت

                                       از پیکر هفتـــاد و دو گل چیده شــده سر

                                       یک سو که حسین است و ابوالفضل دلاور

اشبه به محمد به خدا نیست چو اکبر              ان فرق و نگاه  خُلق و صفا همچو پیمبر

دیدم که شــدی در وســـط معرکه پر پر             ای نــــــور دو دیـــده پســـرم زاده اطــــــهر

                                        از خـــون شـــهیدان همه جا لاله احـــمر

                                       یک سو که حسین است و ابوالفضل دلاور

از قاسم و از اکبر و عباس خبر نیست            جز طفل رضیع اصغر شیر خواره دگر نیست

از دست عدو ای پسرم جای مفر نیست        جز تیر سـه شعبه به گلـــو هیچ مقر نیست

                                      در خـــاک بلا ســــاخته هفتاد و دو مقبر

                                     یک سو که حسین است و ابوالفضل دلاور

از پیر و جوان ساقی لشگر همه در خاک             یـــاران وفـــــادار تو از خــــاک به افـــــــلاک

در حسرت بین الحرمین سینه غمنــــاک            از داغ غمت می کنم این سینه دو صد چاک

                                      هفتاد و دوتن عرضه کنند صحنه محشر

                                     یک سو که حسین است و ابوالفضل دلاور

در شام غریبــان حســـین زینب مهجور                در ســــوی دگر حضـــرت سجاد چه رنجور   

از کشـــتن فرزنـــد پیمبــر شده مسـرور               نفــــرین خداونــــد بر ایــــــن امت منـــــفور

                                   هر جا نگری لاله به خون است شناور

                                  یک سو که حسین است و ابوالفضل دلاور

فرزند علی, فاطمه و مروه و زمـــــزم                 فرزنــــد صفـــــا, کعبـــــه و فرزنــــــد حســــینم

فرزند همان کس که در این ماه پر از غم            هفتـــــاد و دو تــــن را که عَلَــــم کرد به عـــــالم

                             هفتاد و دو حر مسلم و قیس بن مصحّــر

                            یک سو که حسین است و ابوالفضل دلاور

جا مانده از این قافله یک دخت سه ساله            در صــــورت او حــــک شده نقش گــــل لالـــه

ویــــــرانه بشــــد محفــل ساقیّ و پیالـــه            چون حضرت زهرا شده خم طفل سه ســــاله

                           هفتاد و دو قربانی مظلوم شده بی سر

                          یک سو که حسین است و ابوالفضل دلاور

از خون حسین در همه جا جوش و خروش است  *   بی عشق حسین خانه دلها که خموش است

در کوی حسین بار غم عشــــق به دوش است      اینجا خبر از عطــــر شقایـــق که به گوش است

                       هفتاد و دو عاشق که نه هفتاد و دو دلبر

                      یک ســو که حسین است و ابوالفضل دلاور

موفق باشید................شوریده